TÜMER DİYOR Kİ: "ANZAKLI ÖMERİN ACI HİKÂYESİ"

TÜMER DİYOR Kİ:

ANZAKLI ÖMER'İN 

ACI HİKÂYESİ

A.Kemal Gül tarafından bana gönderilen meyildeki Anzaklı Ömer’in hikâyesini sizlerle paylaşmak istedim.

Yaşanmış olan bu hikâyede İngilizlerin bizleri yok edebilmeleri için, kimleri nasıl kandırdıklarına şahit olacaksınız.

Amerika’da doktorluk yapan Doktor Ömer Musluoğlu’nun yaşadığı bir olay. Enteresan bir hadise. Dünya küçük derler ya, işte dünyanın küçüklüğü de burada.

Doktor Ömer Musluoğlu 1957 yılında İstanbul Tıp Fakültesinden mezun olur ve ihtisasını yapmak üzere ABD’ne gider.

Henüz lisanı çok iyi olmadığı için New York’ta bir hastanede basit görevlerden birine verilir. Görevi kan almak, kan vermek, serum takmak, elektrokardiyografi çekmek gibi işlerdir.

Boş zamanlarında da laboratuarda görev yapar.

Görev yaptığı hastanede ilginç bir olayla karşılaşır ve olayın etkisinde kalır, unutmaz ve bu olayı paylaşmak ister.

Dr. Ömer bir hastanın kanını almak için görevlendirilir. Hastanın yanına gider. Yaşlı bir adamcağızdır.

Tahminen 75 yaşlarındadır. Hastadır. Halsiz ve dermansızdır.

Dr. Ömer, hastaya, “Kolunuzu açar mısınız, size kan vermem gerek” der. İngilizcesi çok iyi olmasa da, bir hasta ile anlaşabilecek düzeydedir.

Kanser hastası olan ihtiyar kansızdır. Kan verilmesi gerekmektedir.

Dr. Ömer hastaya yardım eder ve kolunu açar hastanın. Hastanın kolunda dövme bir Türk Bayrağı vardır. Elbette bu Türk Bayrağı dikkatini çeker Dr. Ömer’in.

Sorar hastaya “siz Türk müsünüz?”

Yaşlı hasta, kaşlarını yukarıya kaldırır ve “ Hayır” manasına işaret yapar.

Dr. Ömer’in merakı artar.

“Peki, bu kolunuzdaki Türk Bayrağı nedir?” diye sorar hastaya.

Yaşlı adam, zoraki cevap verir. “Aldırma işte öylesine bir şey” der.

Israr eder Dr. Ömer. “Fakat bu bayrak benim için çok önemli. Çünkü dikkatimi çekti. Bu bayrak benim milletimin bayrağı” der.

Yaşlı hasta, birden gözlerini açar ve hüzünle, derin derin Doktorun yüzüne bakar. “Siz Türk müsünüz” diye sorar.

“Evet Türk’üm” der Doktor Ömer.

İhtiyar doktorun gözlerine bakar, sanki tanıdık bir göz arıyor gibidir. Derin bir nefes alır ve yavaş yavaş anlatmaya başlar.

“Doktor yıl 1915. Sen hatırlamazsın o yılları. Çanakkale diye bir yer var Türkiye’de. Orada savaşmak üzere bütün Hıristiyan devletlerden asker topluyorlardı.

Ben Anzaktım. Avustralya Anzaklarından.

İngilizler geldiler bizi topladılar ve bize dediler ki: “Barbar Türkler Hıristiyan dünyasını yakıp yıkacaklar. Bütün dünya o barbarlara karşı cephe açmış durumda. Birlik olup onların üzerine gideceğiz. Bu savaş çok önemli. Yoksa Hıristiyan dünyası kalmayacak. Barbarları yok etmemiz gerek” dediler. Biz de kandık. İnandık. Savaşa katılmak üzere İngilizlere uyduk” demiş.

Sonra ihtiyar hasta, derin bir nefes daha alıyor ve anlatmaya devam ediyor.

“İngilizler bizim beynimizi yıkadılar. Aldılar bizleri ilk önce Mısır’a götürdüler. Orada birkaç ay atış talimi yaptık. Sonrada bizleri topladılar ve gemilere bindirip, Çanakkale’ye getirdiler.  Savaşın şiddetini ben ilk orada gördüm. Öyle ki denize düşen gülleler suları metrelerce yukarı fışkırtıyor, gökyüzünde havai fişekler, geceyi gündüze çeviriyordu. Her taarruzda bizden de Türklerden de yüzlerce insan hayatının baharında can veriyordu. Fakat bizler hepimiz Türklerdeki gayret ve cesareti uzaktan gördükçe şaşırıyorduk. Teknolojik yönden çok çok üstün olduğumuz gibi sayı bakımından da fazlaydık. Peki, ama onlara bu cesaret ve kuvveti veren neydi? İlk başlarda zannediyordum ki İngilizlerin bize anlattığı gibi Türkler barbarlıktan böyle saldırıyorlar. Meğer barbarlıktan değil, kalplerinde ki vatan sevgisinden kaynaklanıyormuş. Bunu nereden anladığımı söyleyeyim.”

İhtiyar heyecanlanıyor. Gözleri bazen dalıp gidiyor. Ancak, anlatmak ve içini boşaltmak istiyor. Bugüne kadar içinde sakladıkları Duyguları Dr. Ömer’e anlatmak istiyor.

Biraz dinleniyor. Derin derin nefes alıyor ve devam ediyor.

“Biz karaya çıktık. Taarruz edemiyoruz. Bizi püskürtüyorlar. Tekrar taarruz ediyoruz. Bizi tekrar püskürtüyorlar. Tekrar tekrar saldırıyoruz, ama hep püskürtüyorlar. Derken gene böyle bir taarruzda başımdan yediğim bir dipçik darbesiyle kendimden geçmişim.”

Dr. Ömer merakla ağzı açık yaşlı Avustralyalı hastayı dikkatle dinliyor.  İhtiyar savaşın dehşetli anlarını anlatırken titremeye başlıyor. Fakat durmuyor, heyecanla anlatmak istiyor. Dr. Ömer’in dikkatle dinlediğinin farkında.  Devam ediyor:

“Gözlerimi açtığımda kendimin yabancı insanların arasında buldum.

Ne yalan söyleyeyim, nasıl korktuğumu anlatamam. Çünkü İngilizler bize Türkleri barbar, vahşi kimseler diye tanıtmışlardı. Ama dikkat ettim, yaralarımı sarmışlardı. Bana hiç de öfkeli bakmıyorlardı Kendime geldiğimde bana çantalarındaki yiyeceklerden ikram ettiler. Çok iyi biliyorum ki onların çantalarındaki yiyecekleri çok azdı. Bu haldeyken bile kendileri yemeyip bana ikram ediyorlardı.

Şoke oldum doğrusu. Dedim ki kendi kendime:

“-Bu adamlar isteseler şu anda beni öldürürler. Ama öldürmüyorlar. Veyahut isteseler önceden öldürürlerdi. Hâlbuki beni cephenin gerisine götürdüler.” Diye içinden düşünüyor. Sonra devam ediyor anlatmaya:

“Biz esirlere misafir gibi davranıyorlardı. Bu duygularla “Yazıklar olsun bana” dedim. “Böyle asil insanlarla niye savaşıyorum ben. Neden savaşmaya geldim. Bu İngiliz milleti ne yalançı imiş, ne kadar Türk düşmanıymış.” Diyerek pişman oldum. Ama bu pişmanlığım fayda etmiyor ki… Bu iyiliğe karşı ne yapsam diye düşündüm durdum. Günlerce düşündüm. Nihayet bizleri serbest bıraktılar. Memleketime döndüm. İşte memleketimde Türk Milletinin asil insanlığını unutmamak için koluma Türk Bayrağının dövmesini yaptırdım. Böylece ömür boyu unutmayacaktım. Bu bayrağın esrarı işte bu” demiş yaşlı Anzak askeri.

Dr. Ömerin gözleri dolu dolu ihtiyara bakarken, ihtiyar devam ediyor.

“-Talihin cilvesine bakın ki, o zaman ölmek üzere iken yaralarımı iyileştirerek, sıhhate kavuşmama çaba sarf eden Türkler idi. Şimdi de Amerika gibi bir yerde yıllar sonra yine iyileştirmeye çaba sarf eden bir Türk…

Ne garip değil mi? Avustralya’dan Amerika’ya gelirken bir Türk’le karşılaşacağımı hiç tahmin etmezdim. Size minnettarım. Siz Türkler gerçekten çok merhametli insanlarsınız. Bizi hep kandırmışlar. Buna bütün kalbimle inanıyorum.

Peşinden nemli gözlerle “Bana adınızı söyler misiniz?” demiş Dr. Ömer’e.

“Ömer” demiş. Dr.

Merakla sormuş, yaşlı asker. “Neden Ömer ismini vermişler sana?”

Dr. Ömer, babasının Müslümanların ikinci halifesi isminden ilham alarak kendisine Ömer adının verildiğini söylemiş.

Yahu senin adın Müslüman adı, demiş.

Dr. Ömer de “evet Müslüman adı. Ben de Müslüman’ım” dediğinde, yaşlı Anzak askeri, yerinden doğrulmak istemiş, doktordan yardım istemiş ve yatağa oturmuş. Gözleri yaşla dolmuş.

Senin adın güzelmiş. Benim adım şimdiye kadar Mr.Josef Miller idi. Şimdiden sonra “Anzaklı Ömer olsun” demiş.

Dr. Da tamam olsun, demiş.

Peki, doktor beni Müslüman eder misin? Müslüman olmak zor mu? Dediğinde Dr. Ömer şaşırmış.

Dr. Ömer “elbette zor değil, Müslüman olmak çok kolay” demiş.

Dr. Ömer sonra hastasına İslam’ın şartlarını anlatmış. Hemen kabul etmiş ve kelime-i şahadet getirmiş, çocuklar gibi de ağlamış, Anzak askeri.

Yaşlı hasta, sonra Dr.dan tespih istemiş, Allahı zikretmek arzusunu duymuş. Tespihi esir düştüğünde Türk askerlerinin elinde görmüş.  Dr. Hemen bir tespih bulup vermiş hastasına.

Anzaklı Ömer, Dr. Ömer’e “beni yalnız bırakma, sık sık uğra, bana Müslümanlığı anlat” demiş.

Kanser hastası olan Anzaklı Ömer, günden güne erimeye başlamış, fakat elinden tespihi düşürmüyormuş, Türk bayrağına da bakıp bakıp gözleri yaşlı, Allaha dua ediyormuş.

Bir gün bir anons sesi duymuş Dr. Ömer. “Dr.Ömer Lütfen 217 numaralı odaya acil gelin”

Dr. Ömerin içinden “eyvah bizim yaşlı asker Ömer amca herhalde yolcu “diye geçirmiş.

Dr. Ömer odaya geldiğinde, hastanın sağ elinde tespih, açık duran sol kolunda dövme Türk Bayrağı, göğsünde imanı ile koskoca Anzaklı Ömer’in son anlarını yaşadığını fark etmiş.

Dr. Ömer diyor ki: “ Hemen başucuna oturdum. Kendisine kelime-i şahadet söylettirdim. O şekilde kucağımda ruhunu teslim etti. Bir Çanakkale gazisi görmüştüm. Yıllar sonra da olsa Müslüman Türk Milletine olan sevgisi sayesinde kendisine iman nasip olmuştu. Ne yalan söyleyeyim, ağladım.” Demiştir.

A.Kemal Gül’ün Notu:

Hikâye ne kadar doğrudur bilemem ama bu tür hikâyeler özellikle Çanakkale Savaşı sonrasında hem Anzaklar hem de ecdat tarafından anlatıla gelir. Ecdat, yüzyıllar boyu “savaşta bile” insanlığını, ahlakını, adamlığını, merhametini asla yitirmemiştir.

Ne acıdır ki, Tarihte olduğu gibi bugün de bu asil Türk Milletini yönetmeye aday seçilmişlerin çoğu kez aranan bu asalete, Türk-İslam kültürünü içerir donanıma samimiyetle haiz ve layık olamadıklarını görüyoruz. İçler acısı gündemlere bakmanız yeterli…

Allah bizlere Ecdada layık bir nesil olabilmeyi ve gelecek nesillere örnek olabilmeyi nasip etsin…

ZEKERİYA TÜMER